Posted in Travel Blogging
Θα το πω το παράπονό μου…
Όσες φορές και να έχω πάει Αμφίκλεια και Παύλιανη, ή θα βρέχει, ή θα χιονίζει.
Όμως αρκετές φορές, όσο δυσκολεύουν οι συνθήκες, τόσο πιο όμορφη γίνεται η εκδρομή.
Δεν έχω καταλάβει αν είναι η προστιθέμενη δυσκολία λόγω των συνθηκών ή η φύση, με τις μυρωδιές και τους ήχους της, ή ακόμα και ο συνδυασμός όλων αυτών, που φτιάχνουν μια ιδανική κατάσταση για να “σπάσει ο πάγος” μεταξύ όσων βρεθούν σε αυτό το σημείο ταυτόχρονα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια βροχερή εκδρομή στο παρκάκι της Παύλιανης, που όλοι οι παρευρισκόμενοι, γνωστοί και άγνωστοι, είχαμε γίνει μια μεγάλη παρέα και παίζαμε μέσα στη βροχή, αψηφώντας τα βρεγμένα ρούχα και το διαπεραστικό κρύο. Στις προστιθέμενες δυσκολίες, δένεται η “παρέα”. Ακόμα και με άτομα που δεν έχεις ξαναμιλήσει ή που δε θα μιλούσες ποτέ…
Κάπως έτσι και με αυτόν τον μεγάλο πρόλογο, φτάνουμε σε μια από τις αγαπημένες μου “μίνι” εκδρομές, αυτή της Μονής Ιερουσαλήμ ή “Γερσαλή”, στην Αμφίκλεια.
Η Γερσαλή βρίσκεται σκαρφαλωμένη στα βράχια του Παρνασσού, στην είσοδο της χαράδρας «Βάρσαμο», σε υψόμετρο 850μ. και σε κοντινή απόσταση από την Αμφίκλεια.
Η διαδρομή για να την προσεγγίσετε είναι σχετικά σύντομη και γίνεται από το μονοπάτι της χαράδρας του Κεραμιδίου. Έιναι μια σχετικά μικρή διαδρομή των 3km με έντονες υψομετρικές διαφορές κατά σημεία.
Ιδανική εποχή για να την επισκεφτείτε είναι απο Μάρτη μέχρι Νοέμβρη. 
Λόγω της τοποθεσίας της στους πρόποδες του Παρνασσού, το χιόνι κάνει αισθητή την παρουσία του τους χειμερινούς μήνες. Κάτι που ξέραμε και εσκεμμένα αγνοήσαμε!
Ώρα 9 και κάτι ψιλά λοιπόν και εμείς πλησιάζοντας το χωριό της Αμφίκλειας έχουμε μαγευτεί από τη θέα του χιονισμένου και συννεφιασμένου Παρνασσού στα αριστερά μας. Δεν περνάει πολλή ώρα και φτάνουμε στο σημείο από το οποίο ξεκινάει το μονοπάτι.
Το σημείο το συναντάμε ερχόμενοι απο Τιθόρεα, λίγο πριν το γεφυράκι στην είσοδο της Αμφίκλειας. Από εκεί λοιπόν ξεκινάμε να πεζοπορούμε σε ένα ωραίο βατό μονοπάτι που χάνεται στη χαράδρα του Κεραμιδίου.
Αρχίζουμε να ανηφορίζουμε στα αριστερά της χαράδρας και τα πρώτα χιόνια έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους.
Τα πρώτα παιχνίδια, τα πρώτα γέλια, αλλά και οι πρώτες ανώδυνες “γλίστρες” είναι γεγονός, βοηθώντας έτσι στο να σπάσει ο πάγος, να προσέχει ο ένας τον άλλον και να γίνουμε όλοι μια μεγάλη παρέα.
Με αυτά και με τα άλλα λοιπόν, συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι πλέον σε μια παρέα με την οποία συζητάς ταυτόχρονα για τη νέα τεχνολογία στα ηλεκτροκίνητα οχήματα και κατά πόσο αυτή θα επηρεάσει την κλιματική αλλαγή, αλλά και για το εάν αλλάζοντας δυο φορές το νερό στα ρεβίθια, αλλοιώνονται τα θρεπτικά συστατικά τους και καταλήγεις να τρως ένα πράμα που είναι πιο άνοστο και από φελιζόλ. ρυζογκοφρέτα. (πως τις τρώτε ρε παιδιά;)
Το συμπέρασμα που έβγαλα από εκείνη την κουβέντα είναι ότι αν δε φορτίζουμε το νερό στα ηλεκτροκίνητα αμάξια, χάνονται οι θρεπτικοί τους υδρογονάνθρακες και ότι οι φακές θέλουν αλλαγή καταλύτη κάθε μία ώρα βράσιμο αν δε χρησιμοποιείς χύτρα ταχύτητας. Η κάτι τέτοιο τελοσπάντων…
Ανηφορίζοντας και συζητώντας, βρίσκουμε τη μικρή ταμπέλα που μας οδηγεί στην Μονή Ιερουσαλήμ, αφήνοντας τη διασταύρωση για τον Άγιο Ιωάννη πίσω μας. Πλέον έχουμε φτάσει σε ένα σεβαστό υψόμετρο, με την έξοδό μας από το ελατοδάσος στη δεύτερη σάρα, να μας χαρίζει απλόχερα αυτή τη θέα… 
Το φρέσκο απάτητο χιόνι, παρ’όλο το ύψος του, θέλει ιδιαίτερη προσοχή, ειδικά σε τέτοιες κλίσεις.
Δε μπορείς να ξέρεις τι κρύβει από κάτω.
Βάζουμε τα μπατόν εμπρός μας λοιπόν, να εξερευνούν τον χώρο που θα τοποθετήσουμε το μποτάκι μας.
Λίγα μέτρα πιο μετά, έχει αρχίσει και φαίνεται στο βάθος, χτισμένη μέσα στη σπηλιά, η Μονή Ιερουσαλήμ. Μια παύση για να θαυμάσουμε τη θέα, να τραβήξουμε καμιά φωτογραφία και έρχεται και το υπόλοιπο team…