Αν δεν έχεις προορισμό, έχεις χάσει το μισό ταξίδι. Η διαδρομή είναι η σάλτσα που δένει το πιάτο.
Τω καιρώ εκείνω, λοιπόν, με ανεχόταν ένα Honda AX-1. Τίμιος δούλος, άξιος μαχητής της ζούγκλας που λέμε Αθήνα, αλλά ήθελε και κείνος να δει παραέξω, δεν του έφτανε η Πεντέλη και η Πάρνηθα. Είχαμε ήδη πάει 2 φορές στην Ήπειρο, βοηθούσε το ότι είχα κατάλυμμα λόγω καταγωγής από ορεινό χωριό της Άρτας, αλλά το τελευταίο ταξίδι που κάναμε είχε σκοπό.
Από το σπίτι είχα θέα τα Τζουμέρκα, πάνω στα οποία ήταν ένας δρόμος ο οποίος φαινόταν σαν πεταμένος από ελικόπτερο, διέσχιζε την πλαγιά και κατέληγε σχεδόν στη ράχη.
Αυτόν το δρόμο έπρεπε να τον κατακτήσω.
Τότε δεν υπήρχανε αυτά τα τζιπιζέντ που λένε οι νέοι και σου λένε το δρόμο, τότε βασιζόσουνα στην εσωτερική σου πυξίδα και σε ότι ανώτερο πίστευες, γιατί ήσουν στόκος ως τσιπιρίκος και σιγά μην είχες χάρτη μαζί σου.
Ή εργαλεία, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.
Εντάξει, για να μην τα λέμε όπως μας βολεύει, το τότε κινητό μου είχε χάρτες αλλά η εποχή δεν ήταν τόσο εξελιγμένη (για το ευρύ κοινό) οπότε κίνησα για να καταλάβω το δρόμο της ράχης, κάτι που ήθελα να βάλω στο παλμαρέ μου ως μοτοσυκλετιστής, τρομάρα μου.
Εν τέλει βγήκα εντελώς από την άλλη μεριά του Τζουμέρκου γιατί μούδε ρώτησα κανέναν ντόπιο, μούδε κατάλαβα πως δουλεύει ο χάρτης. Όχι ότι ήταν άσχημα βέβαια.
Δε βοηθούσε η κατάσταση, αποκαρδιώθηκα και είπα να το παρατήσω και να ασχοληθώ με κανένα πιο εύκολο σπορ, οπότε κατέληξα στο καφενείο του χωριού, όπου μετά από το απαραίτητο τελάρο μπύρες, ο Ηρακλής που έχει το καφενείο μου εξήγησε σε άπταιστα Ηπειρώτικα (που αν τα ακούσεις νηφάλιος μοιάζουν με Ρώσικα που τρακάρανε με τα Αραβικά) ότι πρέπει να ανέβω από το χωριό Μικροσπηλιά και πριν το δασικό χωριό Κέδρος του Καταρράκτη να στρίψω δεξιά.
Κίνησα και γω ταχιά να βρω αυτό το δεξιά να δω τι σκέδιο πράμα είναι φτούνο.
Και το βρήκα. Με τη βοήθεια του χάρτη και των οδηγιών του Ηρακλή, βρήκα έναν χωματόδρομο που οδηγούσε σε μια συστοιχία από δέντρα, όπου ευχόμουν να μην έχει τίποτα σκλιά ή γρούνια να μου επιτεθούνε.
Και ευτυχώς δεν είχε.
Είχε όμως ένα βοσκοτόπι παύλα λιβάδι παύλα έπος, που μου κέρασε κάδρο το Τζουμέρκο, σε ένα σημείο που είχε μόνο ήχους από φύλλα, πρόβατα και τσομπανόσκυλα. Να τονίσω σε αυτό το σημείο ότι δεν είχα ιδέα από οδήγηση στο χώμα (ακόμα δεν έχω), όπως επίσης δεν είχα λάστιχα για χώμα και αν με έπαιρνε στο κατόπι κανένα τσομπανοσκλί δεν θα έβρισκε ο παπάς να θάψει, αλλά η κάψα με γκάβωσε, έσφιξα τα δόντια και πήρα το δρόμο-δρόμο. Στην άνωθεν φωτογραφία, ο εν λόγω δρόμος φαίνεται ακριβώς πάνω από το ΑΧ-1 να ανεβαίνει διαγώνια.
Είκοσι λεπτά ανάβασης, η βλάστηση άρχιζε να φθίνει, είχα συναντήσει και έναν τσομπαναραίο ο οποίος με καθυσήχασε ότι “δεν έχ σκλιά σα παν”,αλλά “αμα κατέβς σταμάτα να βάλω ένα τσίπρου” και συνέχισα.
Ο δρόμος έπειτα έμαθα ότι οδηγεί στο ορειβατικό καταφύγιο Καταρράκτη, το οποίο δεν είδα ποτέ γιατί ο δρόμος είχε πέσει από το χιόνι και δεν ήθελα να κατέβω με τα πόδια.
Ή με τη μπλάτη.
Μπορεί η επιχείριση να μην είχε το τέλος που σκεφτόμουν, να μην ανέβηκα εν τέλει στη ράχη για να δω αν φαίνεται το σπίτι μου από κεί, αλλά παραμένει ανοιχτός λογαριασμός, ειδικά τώρα που έμαθα ΚΑΙ να περπατάω.
Ο προορισμός μπορεί να μην έχει τόση σημασία, η διαδρομή ενδεχομένως να έχει περισσότερη ή λιγότερη σημασία, αλλά σίγουρα τη μεγαλύτερη σημασία την έχει το πρώτο βήμα.
Να προσέχετε
Κωνσταντίνος Αντωνάκης