Μου είχε λείψει να γυρίσω από τη δουλειά.

Να γυρίσω. Όχι να επιστρέψω.

Γιατί με τη μηχανή γυρίζεις. Γυρίζεις σε μια πόλη ρουφώντας κάθε ανάσα της, πλημμυρίζοντας από τα φώτα της και αφουγκράζοντας κάθε της ήχο.

Δεν επιστρέφεις. Ταξιδεύεις. Χωρίς μουσική και παρέα αλλά πλήρης και ολοκληρωμενος.

Είναι αυτή η σύνδεση που έχεις εκείνη τη στιγμή με το σιδερο, που αν χρειαστεί να την εξηγήσεις σε καποιον, πιθανόν να μην καταλάβει.

Μεγάλωσα σε μια πισω σελα με τον ήχο μιας vance & hines στα αυτιά μου. Και οι ήχοι που ακούμε στα νιάτα μας, κάπως μας στοιχειώνουν, ίσως και να μας γαλουχουν…

Μεγάλωσα σε μια οικογενεια που τα μηχανάκια ήταν και παραμενουν μέλη της.

Το Καβασάκι του Γιάννη, το ΖΖR του Γιώργου, άλλα μένουν και άλλα ωριμάζουν και φεύγουν να χαρίσουν άλλου την παρέα τους.

Και για αυτό, παρ’ όλο που αρνήθηκα το γκάζι από μικρός, τη γκαζιερα δε μπορώ και δε θέλω να την αφήσω από τα χέρια μου.

Γιατί το μηχανάκι μου δεν είναι η παρέα μου, σα να είχα ένα σκύλο η κάτι άλλο ξέρω γω.

Είναι κάτι παραπάνω.

Ίσως να είναι αυτό που χρειάζομαι για να είμαι ολόκληρος.

Για να είμαι εγώ.